Το πρωτάθλημα Νέων της Σούπερ Λίγκας, καθώς και το αντίστοιχο της Β’ Εθνικής δεν έχουν καμία προβολή, με τους νεαρούς ποδοσφαιριστές που κυνηγούν το όνειρό τους για την άνοδό τους στην αντρική ομάδα να αγωνίζονται σε άδεια γήπεδα, με θεατές τους συγγενείς και τους φίλους τους.
Αρκετά συχνά οι άνθρωποι που βλέπουν τα συγκεκριμένα πρωταθλήματα, καθώς και οι ομάδες ζητούν από τον κόσμο να παρακολουθήσουν από κοντά κάποια ματς, ώστε να έχουν δική τους γνώμη για το αύριο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Το θέμα που δημιουργείτε όμως σε αυτό το σημείο είναι το εξής: Μπορούν οι έλληνες οπαδοί να παρακολουθήσουν με ηρεμία έναν αγώνα, χωρίς να φέρουν τον… χαμό στην κερκίδα; Και η απάντηση δυστυχώς είναι στις περισσότερες περιπτώσεις όχι.
Την Κυριακή ο Πανιώνιος φιλοξένησε τον Παναθηναϊκό, με λιγοστούς οπαδούς του Παναθηναϊκού να κάνουν την εμφάνισή τους στην Αργυρούπολη. Η αλήθεια είναι ότι άπαντες πίστεψαν αρχικά ότι αυτό είναι ένα καλό βήμα. Οι φίλοι του Τριφυλλιού ήρθαν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν και να στηρίξουν τους νεαρούς ποδοσφαιριστές, αντίθετα με οπαδούς άλλους ομάδων που δεν το κάνουν αυτό. Στην πορεία όμως τα δεδομένα ανατράπηκαν.
Ενώ το ματς ήταν 2-0 υπέρ του Παναθηναϊκού και όλα κυλούσαν ομαλά ξεκίνησαν τα υβριστικά συνθήματα και ατάκες του τύπου: «κόψ’ τε τους το ποδόσφαιρο». Τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερα όταν ο Πανιώνιος κατάφερε να ισοφαρίσει το ματς και να κάνει το 3-2 λίγο πριν το τέλος.
Παιδιά και γονείς τα… άκουσαν για τα καλά βγαίνοντας από τα ρούχα τους, καθώς στον αγωνιστικό χώρο έπαιζαν παιδιά κάτω των 19 χρονών.
Τα όσα ακολούθησαν μετά το τέλος του αγώνα δεν περιγράφονται με λόγια και δυστυχώς πολλά από αυτά που γράφτηκαν δεν ήταν και αλήθεια.
Αντέχει λοιπόν ο έλληνας φίλαθλος ή και οπαδός να πάει στο γήπεδο απλά για να δει ποδόσφαιρο και να φύγει κύριος χωρίς να προκαλέσει επεισόδια;
Αντέχουν οι ομάδες να προστατεύσουν το πρωτάθλημα Νέων; Και το λέω αυτό γιατί στην κερκίδα του γηπέδου βρισκόταν παλαίμαχοι του Παναθηναϊκού και άνθρωποι της ομάδας που δεν είπαν το παραμικρό στους οπαδούς, ώστε να τους «μαζέψουν», με εξαίρεση τον προπονητή των Πρασίνων που μετά το τέλος του αγώνα προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Όταν οπαδοί βρίζουν με τέτοιο τρόπο ποδοσφαιριστές 17-18 και 19 χρονών, πως έχουν την απαίτηση αύριο – μεθαύριο ή ακόμα και σήμερα, οι ίδιοι να μην τους προκαλούν με το παιχνίδι και τους πανηγυρισμούς τους; Γιατί κακά τα ψέματα οι παίκτες του Πανιωνίου πανηγύρισαν το γκολ της ισοφάρισης μπροστά στους φίλους του Παναθηναϊκού, παίρνοντας ουσιαστικά μια εκδίκηση για όλα όσα είχαν ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και με το δίκιο τους, καθώς ακόμα και φίλοι των Πρασίνων να μην υπήρχαν το να γυρίσεις ένα ματς από 0-2 σε 2-2 και εν συνεχεία να πάρεις τη νίκη, θέλει μαγκιά και σίγουρα οι πανηγυρισμοί είναι έντονοι.
Όσο λοιπόν στην Ελλάδα δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε πράγματα και καταστάσεις, όσο δεν καταλαβαίνουμε ότι το ποδόσφαιρο είναι διασκέδαση και όχι ξύλο, όσο θέλουμε μόνο να προκαλούμε και να το παίζουμε νταήδες θα μένουμε στάσιμοι και δεν θα βγάζουμε σωστούς ποδοσφαιριστές, γιατί απλά πάντα κάποιος θα ψάχνει μια εκδίκηση για κάτι, προκαλώντας νέα χειρότερα επεισόδια.
ΥΓ1: Μοναδικό θετικό σημείο αποτελεί το γεγονός ότι οι δύο ποδοσφαιριστές του Πανιωνίου, καθώς και κάποιος υπεύθυνος της ομάδας που τραυματίστηκαν είναι ΚΑΛΑ, παρότι κάποιοι τους έβγαλαν του… θανατά, και συνεχίζουν κανονικά το έργο τους.
ΥΓ2: Σημασία δεν έχει τι χρώμα μπλούζες φορούσαν οι οπαδοί που βρέθηκαν σε αυτά τα επεισόδια, τα ίδια ισχύουν για όλους.
Μαρία Τσίχλα